ЖАМАН МУНОЗГО САБЫР.
Бир риваятта Ахмед Шарбан хазреттеринин мунозу ото начар, созго келбес бир аялы болгон экен. Кожоюнун куруу учун келгендерге ичкериден: «Силер бул немеден эмне жакшылык кутуп жатасынар. Силердин кылаарга ишинер жокпу?» - деп ажылдачу. Бир куну шакирттери Устазынын бул абалын ойлоп оз араларында минтип суйлошуп жатышкан эле: «Кызык, Устазыбыз кандайча мындай аял менен бирге жашай алууда?» Алардын бул ойлорун тушунгон Шейх хазреттери минтип жооп берди: «Досторум! Маселенин жону силер ойлогондой эмес. Менин мындай аялга чыдап жашоом напсимдин каалоосунан эмес. Бул биздин шакирттерибизге берген сабагыбыз. Максат жаман муноздуу адамдар менен дагы тил табышып жашай алууда. Силер колунардан келсе напсинерди ичинерден ыргытып, мага ошол абалда келгиле! Болгону ушул.»
Ахмед Шарбан хазреттери омурунун акырына чейин ал аялдан коргон кыйынчылыктарга чыдады. Аялы ал улуу заттын кадырын коз жумган сон тушунду. Шейх хазреттеринин мазар ташын башына жазданып куну-туну: «Ах ах! Убал болду, мен сенин кадыр-баркынды биле албадым!» - деп коз жашын токчу.
| 
